We wrześniu tego roku z bólem żegnaliśmy naszego kolegę Bogdana Bartoszko, który całe swoje dorosłe życie poświęcił dolnośląskim lasom. Jego postać znana jest tutejszej ludności i nie tylko, poprzez jego nieprzeciętne zaangażowanie w działaniu zawodowym i społecznym. Zasłużył, by wspomnieć i przybliżyć jego bogatą historię.
Urodził się 9 lutego 1940 roku w Wietlinie, w powiecie jarosławskim na Rzeszowszczyźnie. Tam też w 1953 roku ukończył Szkołę Podstawową, w Jarosławiu w 1957 Liceum Ogólnokształcące, a w 1962 roku uzyskał tytuł magistra inżyniera na Wydziale Leśnym w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie.
Pracę zawodową rozpoczął w 1962 roku na Dolnym Śląsku w Nadleśnictwie Lubań, a później w Nadleśnictwie Pieńsk. Wykazując się wiedzą zawodową i zmysłem organizacyjnym zwrócił uwagę przełożonych i w 1968 roku otrzymał zatrudnienie w Okręgowym Zarządzie Lasów Państwowych we Wrocławiu w Wydziale Zagospodarowania, a następnie w Wydziale Ochrony Lasu. W latach 1969 – 1970 zdobywał dalsze kwalifikacje na Studium Podyplomowym w zakresie ochrony lasu i gospodarstwa łowieckiego na SGGW.
Wyróżniał się nie tylko w pracy zawodowej, ale także w działalności związkowej. W listopadzie 1975 roku został oddelegowany do pracy na stanowisko starszego instruktora w Oddziale Zarządu Głównego Związku Zawodowego Pracowników Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego we Wrocławiu. Po przejściu na emeryturę kol. Mariana Żmigrodzkiego, długoletniego kierownika Oddziału, przejął jego funkcję i pełnił ją do czerwca 1981 roku. Podejmując się tej pracy przyjął na siebie rozległe obowiązki.
W tym okresie w branży leśno-drzewnej na Dolnym Śląsku zrzeszonych w Związku było 24108 członków, w tym 7542 leśników i 2691 rencistów i emerytów. Struktura organizacyjna w tym okresie zawierała 8 Związkowych Rad Przedsiębiorstwa, 113 Rad Zakładowych w tym 41 w Lasach Państwowych i 8 Samodzielnych Rad Zakładowych. Działały one w przedsiębiorstwach i zakładach o zróżnicowanym charakterze np. OZLP, Dolnośląskie Przedsiębiorstwa Przemysłu Drzewnego, Fabryki Mebli, Przemysł Zapałczany, „Dolpima”, Przedsiębiorstwo „Las”, Karkonoski Park Narodowy i inne.
W roku 1981 kol. Bogdan Bartoszko został przewodniczącym Zarządu Okręgowego NSZZ Leśników i Drzewiarzy. Działalność organów związkowych przerwało wprowadzenie stanu wojennego. W 1982 roku kol. Bartoszko został pełnomocnikiem Zarządu Komisarycznego Majątku NSZZLiD. W latach 1983-1984 był starszym specjalistą w Komisji ds. Zarządu Majątkiem Związku Zawodowego Leśników i Drzewiarzy. W 1984 roku podjął pracę w Wydziale Kadr OZLP we Wrocławiu. 2 stycznia 1991 r. został powołany na stanowisko naczelnika Wydziału Administracyjno-Gospodarczego. Zmiany organizacyjne w RDLP spowodowały, że pracował jeszcze w kilku wydziałach, nie zaprzestając działalności związkowej.
W 1991 roku kol. Bartoszko był inicjatorem zawiązania się Komitetu Założycielskiego Związku Zawodowego Leśników Polskich przy OZLP we Wrocławiu i został jego wiceprzewodniczącym. Organizacja prężnie się rozwijała, a kol. Bartoszko w 1993 r. został wybrany jej przewodniczącym. Kierował Związkiem do 1999 roku, kiedy to przekazał tę funkcję następcy, dzielnie go wspierając z pozycji wiceprzewodniczącego.
Jego aktywność inspirowała innych i dzięki tworzeniu koleżeńskiej atmosfery Związek wyróżniał się osiągnięciami mimo wielu trudności. Za nieprzeciętne zaangażowanie i uznanie zasług został uhonorowany wieloma odznaczeniami, między innymi: Zasłużony dla Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego, Zasłużony dla Województwa Wrocławskiego i Miasta Wrocławia, Złoty Krzyż Zasługi, odznaczenia Związkowe (w tym Złota Odznaka Związku Leśników Polskich w RP), a ukoronowaniem zasług był Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.
Na wszystkich stanowiskach i funkcjach pozostawił cząstkę swego serca.
Na emeryturę przeszedł 31 maja 2005 roku, ale nadal był obecny wśród leśników.
Smutna wiadomość o jego zgonie w dniu 3 września 2021 roku pogrążyła w smutku wszystkich, którzy go spotkali i poznali jego nieprzeciętne walory. Korzystać będziemy z jego wskazówek i dobrych przykładów.
Cześć Jego Pamięci.
Tekst: Jerzy Ślusarczyk