Historia Straży, zajmującej się ochroną lasu, zwierzyny, pożytków leśnych i całej przyrody sięga początków naszej państwowości. W dziejach Państwa Polskiego znajdziemy wiadomości o tym, że do ochrony lasu zatrudniano strażników, strzelców i innych funkcjonariuszy leśnych.

Najstarszym polskim dokumentem dotyczącym gospodarowania zasobami leśnymi jest Statut Wiślicki  z 1347 roku.  Wprowadził on kary za wyrąb dębów oraz drzew owocowych w cudzych lasach. Za panowania Władysława Jagiełły wprowadzono też ograniczenia w wyrębie i eksporcie drewna cisowego oraz ustanowiono okres ochronny dla zwierzyny łownej trwający od 23 kwietnia do końca żniw. Natomiast Zygmunt Stary w roku 1529 w „I Statucie litewskim” ustanawia ochronę: żubra, bobra oraz tura, nad którym w owych czasach roztoczono szczególna opiekę. Dowodem na związki ochrony przyrody z państwowością jest nieprzychylny dla lasów i ich ochrony okres XVII wieku. Państwem rządzili wtedy królowie Polski  głównie obcego pochodzenia i zupełnie nie interesowali się dobrem państwowym jakim był i jest las. Dopiero w końcu tamtego wieku, bo w 1795 roku, sytuację zmieniła wydana wtedy  „Ordynacja służby Strażnikowskiej”, w której zostały określone cele i zadania służb leśnych. Nawet w czasach zaborów, gdy Polski nie było na mapach świata, administratorzy poszczególnych terytoriów naszej Ojczyzny utrzymywali służby, które chroniły las. Ponad 200 lat temu, w okresie zaborów Polskiej Służbie Leśnej nadano mundur, zatem i wtedy lasów strzegły już służby umundurowane z oznakami strażnika.